Dziś na zachętę do przemyśleń...
Jolande Jacobi w "Psychologii C.G Junga" pisze
"(...) artysta często przyjmuje tylko bierną postawę wobec obrazów, symboli, wizji, obserwując i odtwarzając je, w najlepszym przypadku pozwalając, aby na niego oddziaływały. Tego rodzaju przeżycie ma wprawdzie pełną wartość artystyczną, ale z ludzkiego punktu widzenia jest niedoskonałe.(...)"
Jung twierdzi, że dzięki pracy nad sobą możemy docierać do głębszych pokładów intuicji i łatwiej o kontakt z inspiracją.
"Tylko nielicznym jest to dane (...) aby do jednakowej doskonałości doprowadzić pracę wewnętrzną i zewnętrzną. Wielkie talenty są najpiękniejszymi, ale często najbardziej niebezpiecznymi owocami na drzewie ludzkości. Wiszą one na najcieńszych gałązkach, które łatwo się łamią.
(...) Artysta, któremu by udało się zarówno swą własną osobowość, jak swoje dzieło, w jednakowym stopniu twórczo rozwinąć i ukształtować, osiągnąłby szczyt ludzkich możliwości."
Czy jeśli pracujemy nad sobą może zabraknąć inspiracji do twórczości? Czy właśnie będzie to inspiracja głębszego rodzaju?
Czy można pogodzić bycie artystą w sztuce oraz artystą w życiu?...
Jakie jest Wasze zdanie?
moja praca nad sobą przynosi mi nowe inspiracje i umacnia moją relację z sama soba i otoczeniem, to wspaniała afirmacja życia, która przejawia się i w moim zyciu i w obrazach. maluję pełniej, głębiej i chociaż czasem proces bywa długi, zawsze kończy się poczuciem spełnienia. Czuję też, że coraz więcej sztuka pomaga mi w życiu być sobą, ujawniać sowje mysli, poglądy, komunikować się wprost, jakby malowanie sprawiało, że staję się silniejsza nazewnątrz i łatwiej ujawniam swoją wrażliwośc i w razie czego jej bronię:)
OdpowiedzUsuń